រឿងប្រលោមលោក៖ កុលាបប៉ៃលិន (ទំព័រ១)

សេចក្តីផ្តើម

ដើម្បីរក្សាការពារកេរដំណែលវប្បធ៌ម អក្សរសាស្ត្រជាតិ គ្រឹះស្ថានបោះពុម្ភ និងចែកផ្សារ បានទទួលការអនុញ្ញាតិក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា ឲ្យបោះពុម្ភរឿង "កុលាបប៉ៃលិន" ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក ញ៉ុ ថែម ឡើងវិញដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ប្រិយមិត្តអ្នកអាន និងសិស្សានុសិស្ស។ ក្នុងការបោះពុម្ភផ្សាយឡើងវិញនេះយើងខ្ញុំបានរក្សា អត្ថន័យ អត្ថរស ខ្លឹមសារ និងឃ្លោងឃ្លា​ នៅដដែលទាំងស្រុង។

យើងខ្ញុំរីករាយនឹងរង់ចាំទទួលនូវការរិះគន់កែលំអ ក្នុងន័យស្ថាបនាពីសំណាក់ប្រិយមិត្តអ្នកអាន និងសិស្សានុសិស្ស ដើម្បីធ្វើឲ្យការបោះពុម្ភលើកក្រោយៗកាន់តែសុក្រឹតថែមទៀង។

បោះពុម្ភផ្សាយឡើងវិញតាមច្បាប់ដើម

ដោយគ្រឹះស្ថានបោះពុម្ភ នឹងែចែកផ្សាយ

នៃក្រសួងអប់រំ​ យុវជន និងកីឡា

ចំនួណ ៥០០០ច្បាប់

រោងពុម្ភ អប់រំ

គ.ស. ២០០៣ ព.ស. ២៥៤៧

ជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់ ​លោក ញ៉ុក ថែម

លោក​ ញ៉ុក ថែម កើតនៅថ្ងៃទី២២ មិថុនា ១៩០៣ នៅឃុំស្វាយប៉ោ ស្រុកសង្កែ ខេត្តបាត់ដំបង។ បិតាលោកឈ្មោះ ហៀក ជាតិខ្មែរ ជាកសិករនៅភូមិអូតាគី ឃុំជ្រៃស្រុក ខេត្តបាត់ដំបង។

ការពីកុមារភាព គឺក្នុងឆ្នាំ ១៩១៣ លោកបានទៅរៀននៅវត្តពោធិវាល ស្រុកសង្កែ ខេ្តតបាត់ដំបង។ លោកបានសិក្សាអក្សរជាតិក្នុងសំណាក់លោកគ្រូអាចារ្យ សន ហើយនបានសិក្សាធម៌វិន័យក្នុងសំណាក់លោកគ្រូសូត្រ អ៊ីវ ទូច នៅវត្តពោធិវាល។ នៅឆ្នាំ១៩១៨ លោកមានបុព្វជាសាមណេរ។ ក្នុងឋានៈជាសាមណេរនេះ លោកបានសិក្សារវិន័យ និង​ ភាសាបាលីក្នុងសំណាក់គ្រូអាចរ្យផ្សេងៗក្នុងខេត្តបាត់ដំបង។ លោកបានទៅសិក្សានៅបរទេសដែរ គឺក្នុងឆ្នាំ១៩១៩ លោកបានបន្តវិជ្ជានៅបាងកកប្រទេសថៃ។ ោកបានជាប់សញ្ញា​ប័ត្រ ធម្មសិក្សាជាន់ត្រី នៅកំលុងឆ្នាំ១៩២១ និង​ជាប់សញ្ញាប័ត្រធម្មសិក្សាជាន់ទោ ក្នុងឆ្នាំ ១៩២៣។ នៅឆ្នាំ ១៩២៤ លោកបានឧបសម្ប័ទជាភិក្ខុ ហើយនៅក្នុងឆ្នាំដដែលនេះ លោកបានជាប់សញ្ញប័ត្របរិយត្តិភាសាបាលី ទីមហា៣ប្រយោគ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក​គឺឆ្នាំ១៩២៦ លោកបានជាប់ទីមហា ៤ប្រយោគ ហើយ​២​ឆ្នាំតមកទៀត​ "១៩២៨" ជាប់ទីមហា៥ប្រយោគ និង​ជាទីបញ្ចប់ លោកបានជាប់ទីមហា៦ ប្រយោគនៅក្នុងឆ្នាំ១៩២៩។​លោបានលាចាកសិក្ខបទមកជា្រគហស្ថ នៅឆ្នាំ១៩៣៦។

ពេលោកទៅសិក្សានៅប្រទេសថៃ ​លោកក៏បានធ្វើការនៅទីនោះដែរ លោកធ្វើជាគ្រូបង្រៀនភាសាបាលី នៅទីក្រុងបាងកកចាប់ពី គ.ស ១៩២៧ ទៅទល់នឹងគ.ស ១៩៣០ ទើបត្រលប់មកកាន់ទីក្រុងភ្នំពេញវិញ ដោយចូលធ្វើជាសមាជិកគណៈកម្មការប្រែព្រះត្រៃបិដក នៅពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត។ នៅឆ្នាំ១៩៣៨ លោកធ្វើការនៅក្នុងព្រះរាជបណ្ណាល័យកម្ពុជា មានមុខងារជាអ្នកចាត់ចែងបោះពុម្ភផ្សាយនូវសៀវភៅផ្សេងៗ និងទស្សនាវដ្តីកម្ពុសុរិយា។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់មក ១៩៣៩ លោកបានជាតំណាងសម្តេចព្រះនរោត្តមសុធារស និងជាអធិបតីពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ​ ក្រុងភ្នំពេញ ជាមួយតំណាងផ្សេងៗទៀត បានទៅរៀបចំកម្មវិធីសិក្សា និងពិធីសម្ភោធពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យនៅក្រុងហ្លួងព្រះបាង និក្រុងវៀងច័ន្ទនាប្រទេសលាវ។ ឆ្នាំ១៩៤២ លោកបានទៅសម្ភោធមន្ទីរសាសនបណ្ឌិត្រខេត្តឃ្លាំងប្រទេសវៀតណាមភាគខាងត្រូង និឆ្នាំ១៩៤៣ ជាតំនាងរៀបចំកម្មវិធីសិក្សសំរាប់ពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ នៅប៉ាក់សេប្រទេសលាវ។ លោក ញ៉ុក​ ថែម បានធ្វើការនៅពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ ព្រទាំងជាសាស្រ្តាចារ្យ នៅវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិទៀតផង។ តែក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ លោកលាឈប់ពីសាសនបណ្ឌិត្យ ចូលមកបំរើតែក្រសួង សិក្សាធិការជាតិ ក្រោពេលដែលបារាំងផ្ទេរវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ មកជាសម្បត្តិជាតិ ហើយលោកធ្វើជាសាស្ត្រចារ្យ ជាប់សន្យារហូតមក។ ប្រាំមួយឆ្នាំក្រោយមកលោកសុំផ្លាស់ទៅធ្វើជាសស្ត្រចារ្យខ្មែរ នៅវិទ្យាល័យមុនីវង្ស នាក្រុងបាត់ដំបង តែក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨ លោកបានផ្លាស់មកធ្វើការនៅវិទ្យាស្ថានជាតិគរុកោសល្យ នាក្រុងភ្នំេពញវិញ ក្នុងឋានៈជាសស្ត្រាចារ្យខ្មែរ នៅសាលាភូមិន្ទរដ្ឋបាល។

ស្នាដែ៖ កាលលោកទៅសិក្សា និងធ្វើការនៅប្រទេសថៃ  លោកបាននិពន្ធសៀវភៅជាភាសាថៃ ឬបាលីថៃ។
ស្នាដៃទាំងនោះ មានជាអាទិ៍គឺ៖

• នមោកថា
• នានាជាតកវណ្ណនា
• ធម្មនិទេ្ទសភាគ១
• ទេវតាភាសិត និងពុទ្ធភាសិត

ក្រោយពីនេះលោកមានស្នាដៃជាភាសាខ្មែរយ៉ាងច្រើនដូចជា៖

១.ពុទ្ធប្បវត្តិសង្ខេប

២.អនុពុទ្ធប្បវត្តិ ភាគ១ ដល់២

៣.ប្រជុំភាសិត ភាគ១ ដល់២

៤.មហាវេស្សន្តរជាតក

៥.ប្រជុំពុទ្ធភាសិត

៦.ជាតិសាសនាមហក្សត្រ

៧.បិសាចស្នេហា"ប្រលោមលោកបោះពុម្ភឆ្នាំ១៩៤២"

៨.កុលាបប៉ៃលិន បោះពុម្ពឆ្នាំ១៩៣៦" ?" ឬ ១៩៤៣

៩.ឯកសហរាត្រី"ភាគខ្លះ-ប្រែ"

១០.ចូឡវេទល្លសូត្រ"ប្រែ"

១១.វិធីប្រតិបត្តិធម៌

១២.ពន្លីអាស៊ីទ្វិប"ប្រែ"

១៣.បញ្ញាសជាតកសង្ខេប ភាគ១ ដល់២

វគ្គទី១

រឿងកុលាបប៉ៃលិន

គ្រានោះ ព្រះសុរិយទេវបុត្រ ទ្រង់គង់លើវិមានកែវផលិក (ផ្លេក) ដែលជារថព្រះទីនាំង ទឹមដោយសេះអាជានេយ្យ១ពាន់ ទ្រងបរប្រទក្សិណភ្នំព្រះសិនេរុរាជតាំងអំពីទិសបូពាហ៌ យាត្រាសំដៅទៅទិសបស្ចឹម តាមចក្ររាសីនៃសុរិយចក្រវាឡ លុះដល់កំណត់បត់ព្រះរាជរថ ចូលបាំងជ្រងមហាបព្វតា រស្មីព្រះសុរិយា ក៏ជ្រេងជ្រេចូលកាន់សន្ធ្យារាត្រី នាវេលានោះ ជាខាងខ្នើត ១៥កើតខែកក្តិក ឆ្នាំច ចត្វាស័ក ព.ស. ២៤៧០ ព្រះចន្ទទេវបុត្រ យាងឡើងគង់លើវិមានប្រាក់ ជារាជរថព្រះទីនាំង បរចេញមកពីទិសបូពា៌ប្រាក់ ទៅសព្វផែនពសុធា ព្រះចន្ទហាក់ដូចជារមៀលមើលមកយ៉ាងស្រស់ញញឹម ឆ្ពោះចំទៅលើដំបូលគេហស្ថានមួយ នៅខាងលិចផ្សារស្វាយប៉ោដែលជាផ្សារវិល ក្នុងទីរួមខេត្តបាត់ដំបង។

ឯគេហស្ថាននោះ ជាផ្ទះចាស់ ប្រក់ក្បឿង ដំបូលពីរជាន់ ជញ្ជាំងក្តារ ក្រាលក្តារ សសរមូល នៅហោជាងមានរូបចម្លាក់ឈើធ្វើជារូបរាហូលេបខែ នៅខាងក្រោយរូបនេះ កេឆ្លាក់ជាអក្សរមូលធំៗថា "សិរីពង្ស" ជាផ្ទះខ្មែរបែបបុរាណដែលនៅសេសសល់មកសម័យឥឡូវនេះ។

ក្នុងវេលារាត្រីនោះ ពន្លឺរស្មីនៃដូចចន្ទ្រា កំពុងចាំងឆ្លុះចូលមកតាមចន្លោះបង្អូចហើយមានខ្យល់ត្រជាក់បក់ផាត់ផាយចូលមកយ៉ាងរំភើយៗ ល្ហើយត្រសៀកល្មមត្រជាក់ស្រួល នៅខាងក្នុងគេហស្ថាននោះមានចង្កៀងប្រេងកាត១ ចងព្រួរនឹងជញ្ជាំងក្តារល្មមតែឆ្លុះពន្លឺ ឲ្យមើលមកឃើញបុរសជរាម្នាក់ មានរាងកាយស្គាំងស្គមឥតសាច់ឈាមមានតែស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង ដេកស្តូកស្តឹងនាកណ្តាលល្វែងបន្ទប់ នៅក្បែរខាងបុរសជរានេះមាន ក្មេងប្រុសកំឡោះម្នាក់ មុខមាត់ស្រស់បស់ អង្គុយចាំបំរើ ថែរក្សាជម្ងឺរបស់បុរសជរា ដោយកិរិយាឫកពាស្រពោនស្រពាប់ ស្រងូតស្រងាត់ឥតមានរីករាយបន្តិចសោះ ដោយអ្នកខំអត់ងងុយទ្រាំជម្ងឺរបស់បុរសជរាដែលត្រូវជាឪពុកបង្កើតរបស់ខ្លួនអត់អស់វេលា៣រាត្រីមកហើយ។

ឯបុរសដែលមានជម្ងឺជាទម្ងន់ កំពុដេកស្តូកស្តឹងនៅលើដំណេកនេះឈ្មោះ"ចឹម" កំពុងតែធ្លាក់ខ្លួនទៅជាចំណីអាហារនៃរោគជរា យូរៗគាត់ដកដង្ហើមធំវែងៗ ហើយគាត់ខំបើកភ្នែក ក្រឡេកមលើទៅពាសពេញទាំងល្វែងបន្ទប់ដេក រួចភ្នែកទាំងគូររបស់គាត់សំឡឹងទៅចំមុខក្មេងកំឡោះម្នាក់ដលែលអង្គុយនៅក្បែរខាងខ្លួនគាត់។ ឯកំឡោនោះឈ្មោះចៅ "ចិត្ត" ជាកូនបណ្តូលចិត្តរបស់គាត់ ហើយជាអ្នកទទួលបន្តវង្សត្រកូលរបស់គាត់តទៅអនាគតផង ទើបគាត់ខំញញឹមទាំងក្រៀមក្រំ ប្រឹងនិយាយដោយ (ចុចអានបន្តទំព័រ២)

​